THE MONASTERY OF SAINTS FANENTES

The Post-byzantine Monastery of Saints Fanentes is built on the ruins of the Acropolis "Kyatis" in Ancient Sami. The monastery was built before 1264, the year of its first recording in the proceedings of Kephallenia’s Latin Diocese. After flourishing in the 17th century as a significant spiritual centre with a hieratic school, it was closed down in 1805. It was in operation until the great earthquake of 1953, where it was ruined and abandoned.

Although there are remains of the post-byzantine period in the monastery complex, and its catholic was renovated in 1633, architectural members immured in the wall of the catholic attest to the existence of a middle Byzantine temple. The complex follows the typical Byzantine structure with cells along a four-sided surrounding wall/peribolos and the catholic temple standing free inside. The Monastery consists of two-story monastic cells, the cathedral, and the chapel of Saint Nicholas on the southeastern side of the hill.

The Saint Nicholas Chapel belongs to the single-nave Ionian Basilica type and is now abandoned. Stone blocks of the ancient fortification walls are visible in the lowest part of its walls. The all-painted temple’s frescoes date to the middle of the 17th century, reflect conservative models and are characterised by features that ascribe special significance to the monument.

As an immediate measure to protect the Saint Nicholas Chapel, it was proposed to build a roof with wooden columns, beams, cross ties, trusses with metal anchors, roof tiles with bulkhead roof from girders and roofing. The proposal includes the connection of the roof bearing structure and the cross joints with the aim of having beneficial results in terms of duration and endurance.

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΩΝ ΦΑΝΕΝΤΩΝ

Η Μεταβυζαντινή Μονή των Αγίων Φανέντων θεμελιωμένη στα ερείπια της Ακρόπολης Κυάτιδας στην Αρχαία Σάμη. Η Μονή ανεγέρθηκε πριν το 1264, οπότε αναφέρεται για πρώτη φορά στο Πρακτικό της Λατινικής Επισκοπής Κεφαλληνίας, και αφού γνώρισε μεγάλη ακμή κατά το 17ο αι., ως σημαντικό πνευματικό κέντρο με ιερατική σχολή, καταργήθηκε το 1805. Βρισκόταν σε λειτουργία μέχρι τον μεγάλο σεισμό του 1953 οπότε ερειπώθηκε και εγκαταλείφθηκε.

Παρόλο που τα κατάλοιπα του συγκροτήματος ανάγονται στη μεταβυζαντινή περίοδο, οπότε και ανακαινίστηκε το καθολικό του το 1633, εντοιχισμένα αρχιτεκτονικά μέλη στο καθολικό μαρτυρούν την ύπαρξη ναού των μεσοβυζαντινών χρόνων. Το συγκρότημα ακολουθεί την τυπική βυζαντινή διάταξη με τα κελιά παραταγμένα σε τετράπλευρο περίβολο και το καθολικό, ελεύθερο στο εσωτερικό του. Η Μονή αποτελείται από διώροφα κελιά, το καθολικό και το παρεκκλήσιο του Αγίου Νικολάου στην νοτιοανατολική πλευρά του λόφου.

Ο ναός του Αγίου Νικολάου στη μορφή της μονόχωρης επτανησιακής βασιλικής, είναι σήμερα ερειπωμένος. Στο κατώτερο τμήμα των τοίχων του διακρίνονται λιθόπλινθοι αρχαίων τειχών. Οι τοιχογραφίες του ναού χρονολογούνται στα μέσα του 17ου αι., απηχούν συντηρητικά πρότυπα και παρουσιάζουν ιδιαιτερότητες, που καθιστούν το μνημείο ιδιαίτερης σημασίας.

Ως άμεσο μέτρο προστασίας του παρεκκλησίου του Αγίου Νικολάου, προτάθηκε η κατασκευή στεγάστρου με ξύλινους στύλους, δοκούς, χιαστί συνδέσμους, ζυγώματα (ζευκτά) με μεταλλικούς ελκυστήρες, κεραμοσκεπή στέγη με ισχυρό σανιδωτό διάφραγμα από τεγίδες και επιτεγίδες. Η πρόταση συμπεριλαμβάνει την επιμελή δικτύωση του στατικού φορέα της στέγης και των εγκαρσίων συνδέσμων έχοντας ως σκοπό ευεργετικά αποτελέσματα με διάρκεια και βάθος χρόνου.